بخت خواب آلود ما بیدار خواهد شد مگر...

           صدای کوچ فاصله ها نم نمک به گوش می رسد
                    مهجورترین عاشق دنیا به گرمی آغوش می رسد
              گفته است خمار لحظه دیداراست
                        ساقی بریزکه هم ساغر وهمنوش می رسد

                 من مستم از این شب پرسه ها، شب پرسه های خام و کودکانه
                 من مستم از این آواز های زیر لب ، آواز های  مست  و  شاعرانه


         آری،مستم از این که پاهایم از رفتن و  پرسه زدن،لبهایم از آواز و پلکهایم از از رقص مردمک های          درشت در تاریکی شب خسته شودو روی یک صندلی،زیر نور یک تیر برق جایی که صدای          دلنوازنسیم سکوت ابدی شب را به تصویر می کشد کتابی در دست داشته باشم کتابی          همچون کشتی سبز که در آن هوس ها ملوانند شور و شوق پارو میزنند من مستم از این که          بارها جمله "ناتاناییل، من به تو شور و شوق خواهم آموخت" را بخوانم چشمهایم ازخستگی و          بی خوابی خمار شوند وباز مست از واژه ها با آن کشتی روی موج ها شناور با خیال لذت ها و          هوس ها با شور و شوق بخوابم.
         ناخدای این کشتی کسی نیست جز "آندره ژید" که "مائده های زمینی و مائده های تازه" را به          ساحل خوشبختی میرساند.

       " ناتاناییل،تنها خداست که نمیتوان درانتظارش بود.در انتظار خدا بودن،ناتاناییل،یعنی درنیافتن          این که او را هم اکنون در وجود خود داری."
       " آری،هرجا لبخندی برلبی دیده ام، خواسته ام آن را ببوسم.هر جا که خونی بر گونه ای یا          اشکی در چشمی دیده ام،خواسته ام آن را بنوشم ،و خواسته ام در همه میوه هایی که از          شاخه ها به سویم خم می شدند،دندان فرو برم.در هر مهمانسرایی گرسنگی به پیشبازم          می آمد و بر سرهرچشمه ای عطشی در انتظارم بود-عطشی خاص،بر سر هرچشمه ای،ودلم          می خواست واژگان دیگری بیابم تا بیانگر تمنیات دیگرم باشد."
          "آندره ژید"