ماه بهار

   خود را به سوی ماه افکنید حتی اگر به خطا روید میان ستارگان خواید نشست."براون"

ماه من! وقتی که آمدی ، نیمرخم کامل شد.
دیگر از آوار سایه ها نمی ترسم،که شبم از امروز
به قدوم تو نور باران شد ! تاریکی را می شناختم
چرا که در دوری از تو در شبهای انتظار ، وجب
به وجب سیاهی را اندازه گرفته بودم و در پرتو
بدر دیدارت دریافتم که ترسها را ارتفاعی نیست!
ماه من! وقتی که آمدی دیدم که دریا از
اندیشه های پر مهر تو به جوش آمد ، و طبیعت
با آهنگ منور ورود تو خود را دوباره شناخت،
امواج به رقص در آمدند و مرغان دریایی در
آشیانه هاشان به آرامی خفتند . در زیر پرتو
مهتاب گونه ات قورباغه ها شکوه خود را خواندند
و در شگفت بودند که چرا هیچ کس از دیدن این
همه زیبایی حیرت نمی کند!!.
ماه من! وقتی تو آمدی،پرده پرده شب، به
سپیدی نزدیک تر شد و جیرجیرک ها به شوق
دیدارت ، قفل حنجره شان را گشودند و به یاد
جفت خود ، ترانه های عاشقانه سرودند … !

ماه من! وقتی تو آمدی دلم به رویت خندید!
اندوه تنهایی ام در زلال چشمه های نگاهت
خود را شست و سحر و جادوی حضورت مرا به یادم
آورد . را وقتی یافتم که همه حجره های دلم
به عطر نام تو معطر شدند و نفس نفس ،
حضورت را با دم و بازدم حس می کردم وبه
خاطره جان می سپردم ! تو در شبستان خیالم
نازل شدی ! طعم دعاهای اجابت شده ام بودی،
مثل نماز صبح ،اول روشنی و آغاز تبم بودی.
از پشت پرده لرزان اشکهایم ، دیدی که قابل
بودم پس به حریم خلوتم پا گذاشتی!
ماه من ! وقتی تو آمدی محتاج زیارت بودم
دلم هوای حرم داشت . روی حریر برف نازه بر زمین نشسته
پا گذاشتم تا از چشمهای ترم به
شوق دیدارت گل ببارم!!.............................

    در معادله زندگی  آینده هیچوقت با گذشته برابر نیست."آنتونی رابینز"
     بهار دلتان سر سبز باد

دیروز آرزومند رویاهای ملموس                                                                      

                             و امروز آرزومند لحظات دیروز

      و فردا آرزومند نفس و زندگی

گویی نفسهایم از هم سبقت می گیرند

              چشمان زنده ام نظاره گر فرسودگی کالبدم و

                               دل من نظاره گر کهنگی باطنم

ولیکن نخواهم خواست این تقلای عبث را

روح من رم شده است,پیاپی می خراشد این کالبد مرا

او را دگر این اندرز اثر نیست

                          زبان قدرت نظاره ی شیهه ی تیز او را ندارد

شکوه مرا لگد کوب می کند این شیهه

دیروز و امروز و فردا نخواهم خواست و دل به فرسودگی و تاریکی نخواهم داد.

دور نباید زد

چرا که توان از اندام گیرد , این تکرار بی تکرار بیمار

دور خواهم ریخت تصویری از هر آنچه کرده ام و تصوری از هر آنچه خواهم کرد.

        احساسم بر این است که دل خونین مرا به تقارن برش زدند

تا تپشی هست , زخمی هم هست , چرا که تپش است که مجال ترمیم نمی دهد.

                                                                         زمستان 87

امروز در تجربه ای والاتر از هر آنچه هست تمام خوب ها و بد ها را با هم ,در حصار دیواری به چشمان بی تحرک خود نثار کردم,

هیچ عذاب درونی مرا شماتت نکرد, حتی لحظه ای اندیشیدم که شاید حقیقت این است که نیست عذابی جز آنچه ذاتی سختگیر و بی رحم آنرا تجربه می کند, و آن تعبیریست به بدی .

من در انتظار روزهای بعدی آرام می گیرم,شاید خوب و بد دیگری را شرمگین از تجربه ی توانمند خویش سازم!

)                                                          زمستان 87 )

خدا انسان را آفرید

 و انسان پس از آن تلاش کرد خدا را بیافریند

آیا او همان خدا بود ؟؟

              هرگز نیافت این حقیقت را......

                                                       ( تابستان 87)