با تو دریا می شوم

پر هراسم امروز
          که همچون رود بخواهم برسم تا دریا 
                                و در این رویا
                                       طعمه دیوار سکون سد شوم یکروز .
                                                      آه
                                             پرهراسم امروز ...
                                                اما 
                                     گرمی آغوش این دریا
                                               گیسوان موج , آن رویا
                                                     مرا باز هم به خود میخواند
                        می روم من 
                حتی اگر در یاد این ماهی های کوچک گم شوم
                                لااقل ساکن نبودم , حتی اگر من کم شوم .
                                     می رسم
                                              می رسم تا ساحل دریا
                                                  و به آغوش می کشم دریا را
                          آری , چقدر زیبا شدم .
                                آری اینجا میان این همه ماهی
                  با تو من دریا شدم .
                                 و می دانم که روزی
                                  به همان ماهی های کوچک خواهم گفت :
        من همان رودم که از شوق رسیدن ما شدم , دریا شدم .

خدای من

خدای من خدای عاشقانه هاست

  ابر و باران و درخت ،کویر و آسمان بهانه اند

                                                 خدای من خدای این بهانه هاست

 این خدای من است

         نه او که تو میگویی، او اهریمن است

 خدای من میان واژه های گم شده،بهشت را معنی میکند

                                            نه آن که تو میگویی، آن جهنم است

 نزدیک تر است به من

                     خیال من تا رگ گردنم

                                          خدای من خیال واژه ها

 خدای من خدای آزادگی     

                      خیال دل زندان روحم است

                                        نه آن که تو میگویی،آن زندان تن است

 من در این زندان آزادترین آزاده ام

                                     من که تنها با خدای خویش دراین زندان وا مانده ام

صدای پای ماه

صدای پای ماه

صدای پای تنها رهگذر این خیال هولناک و سرد

تنها مسافری که از آسمان شب کویرخسته نمیشود و مستانه جولان میدهد

نوری که از چشم خشکیده خورشید بر دل سیاه شب می تابد

 تا کورسوی امیدی برای فردای دگر ما باشد.

ماه این تنها مسافر کهکشان تاریکی

 آگاه زافکار شوم ما آگاه زپشت پرده دل تاریک ما

می بیند همه چیز را به چشم خود ولی دم نمی زندوآرام آرام خود را پشت حصار ابرهای تاریک پنهان می کند تا دیگر شاهد منظره های تلخی که ما برای فردای خود رقم میزنیم نباشد

 ولی او تاب نگه داشتن این راز شوم را در دل خود ندارد و آرام آرام این راز را در گوش مادرش یعنی "خورشید"زمزمه میکند تا خورشید وقت روز راز زندگی ما را برملا سازد.

اما خورشید که با همه سوزندگی و روشنایی اش دلی به وسعت شبهای سرد و تاریک کویر دارد,به امید بیدار شدن من وتو

 به امید بازگشت من تو

به امید روییدن گلی بلکه خار وخسی دراین کویر خشکیده دم نمیزند .

ولی افسوس و صد افسوس که دل تاریک ما نه به نور نقره ای ماه ونه به سپیدی نور خورشید از این ناپاکی ها پاک نمیشود.

                                                                     افسوس

من دلم می خواست ...

من دلم می خواست
     آزادی را درون واﮊه ها پیدا کنم ,
        سایه ها در میان این حرفها پنهان کنم .
  من نمی دانستم به این تکواﮊه ها
         آنقدر دل بسته ام ,
                  من که از تک واﮊه های خشک این مردم به غایت خسته ام .
       آنچنان پای بند  واﮊه ها ,
                که هم زندان است , هم آزادگی است ...
      من به این زندان کوچک دل بسته ام .
                من که روزی واﮊه را بی رنگ می انگاشتم  ,

                      امروز 
                            خود درون رنگ این دنیا ساکن شدم .
     من چه بیهوده می پنداشتم .
            آنقدر دست زمانه سرکشی کرد ,
                  تا بفهمم معنی این واﮊه چیست ...
                               معنی بودن , نبودن , هست و نیست
                آنقدر دل خسته شد از این دیار
                       تا بفهمم واﮊه هم بی رنگ نیست…
              افسوس...
                کاین تک واﮊه ها..
                             دیگر برای هیچ کس آهنگ نیست ..
                        آری
                        این همان بود...
                                    معنی بودن , نبودن , هست و نیست …

یک قلم , یک کاغذ و ...

تنها پناه تنهایی های من یک قلم است و یک کاغذ، که خود را فدای لحظه های بی کسی من می کنند ،با بوسه زدن بر یکدیگر عمر کوتاه خود را کوتاه تر میکنند و پیاپی به آخر خط میرسند تا من به آخر خط نرسم.ولی امروز دل قلم و کاغذ از دل من تنگ تر است و با هم قهرند .من به زور انگشتان بی جان خود می خواهم آشتی شان دهم ولی از هم رو بر می گردانند وتنها واژه ای که از بوسه تلخشان می تراود خط خوردگی است.

مقدمه

بسم اللطیف

عشق را کدامین سوی آن شب قدر ایستاده ایم که تازه برات شرابی ازلی را از بزرگانمان به میراث برده ایم .در خلسه اندوهی شیرین که قیس از آدم خریده بود، چندی واحه احساسمان را چمن به چمن به آهوان دردهای شبانی سپردیم تا سوی روشن کوههای لن ترانی، هی هایمان را برقصند چشم ها را شستیم جور دیگر دیدیم، اکنون واژه هامان خود باران....خود باد.
یادگار با هم بودنمان پری است بهانه عشق و عزمی به آشیانه سیمرغ .

با یاری خداوند قدم در راهی می گذاریم که حاصل تفکر و اندیشه نو دوستانی است که به صورت یک انجمن دانشجویی در مجتمع آموزش عالی جهرم در آغاز دست یکدیگر را به گرمی فشرده و عزمی استوار برای پیمودن آن دارند.


افراد کثیری هستند که دستشان با قلم وکاغذ آشناست ولی جایی برای شناساندن خود و آثار خود ندارند یکی ازاهداف این وبلاگ به نمایش گذاشتن آثار همین دوستان است.
از تمامی کسانی که تمایل به همکاری با این انجمن را دارند و می توانند ما را در این مسیر یاری کنند دعوت به همکاری می کنیم.

با تشکر مدیریت وبلاگ : حامد خادمی