باران دروغ
کاش پیش از این ها می مردم
کاش پیش از آنکه تمام هستی ام را بدزدند
کاش خود همه را وا می گذاشتم
آه چه سخت است
سخت تر از سخت
تاکنون ندیده بودم
سختی دروغ را
داشتن اما نداشتن
حضور بی حضورت را احساس می کنم
نه دلیلی است بر غم
و نه دلیل محکمتری بر شادی
ما فریب خورده ایم
چشمهای من , تمام خوب ها را حفظ کرده است
تمام بدها را می شمارد
می ایستد و نگاهی به هر آنچه هست
چه قدر همه چیز مضحک و جدیست
من باز نخواهم گشت
می دانم ....
(بهار 88)
گرد و غباری پراکنده در گذشته و حال
و نسیمی از رایحه ی بودن
شادی با لبخند چشمهایش را هدیه می کند
گویی زمان بر ما متین می شود
دیگر تکرار شدن را نخواهم خواست
لحظه ها چه سنگین و پر زحمتند
با وجود تکرار بی حد و حصر من
می شود خالی خالی شد
سبک شد از هر آنچه امر می دهند
آرام شد
هیچ نداشت و ساده بود مثل خاک
و ساده تر از همیشه ی پایدار
چیست این چرندیات ذهنی قانونمند
چه قدر شیرین است احساس سرگرمی
چه قدر شیرین است بی هدفمندی ....
( پاییز87)
بدرود خواهم گفت این سرنوشت تکه تکه را
پاره خواهم کرد , هر آنچه هست
بی مقصود باز خواهم گشت
سلام خواهم کرد آیا!
من گم شده ام
دریابید مرا
اما نه, چه خواهشی عجیب !
دیگر نخواهم خواست از این تهی انسان هیچ تمنایی
من راز خود را به درخت خواهم گفت!
چه آشوب است در این آشفته , هذیان روح
نه بر مسیر است و نه بر سکون جاریست
شب است چشم های من
هیچ پناهی نیست , حتی آغوش مادر هم یاری نخواهد کرد
شرم بادت دل من , سخت , سخت گیری و بی مرهم
شبانه ات به کدامین سرزمین آرام خواهد گرفت!
نمی دانم....
( تابستان 87)
چیست این ناتمام ها !
من غرق در ندانستن شده ام یا ندانستن غرق در من!
دیگر اعتراف هم چاره ساز نیست
هیچ سخنی چاره ی هیچ سخنی نیست
گفتن لحظه ایست و اندیشیدن لحظه ای دیگر
چیست این پایدار در نهاد این تن
همه چیز بی مقدار و فروتن است
چه قدر همه چیز ساده است و بی مقدار وفروتن
من شرمنده از نگاه خویشتنم
اما این بار خالی از همه چیز و توانمند
به قدرتی زمینی می اندیشم
این سرنوشت مقدراست, که خاک پادشاه انسان است
(تابستان 87)
قلبی پرمهر
تو رفتی و هیچ کس سرزنش نکرد این نبود بی نگاه تو را
تو از رنج کدامین غم , چنین بی بال و پر پرواز کردی !
صدای گرم درونت را چگونه ربودی
چشم , به آسمان نفست گرم و خاموش
زندگی بی تو می شود آیا ...
چشم در چشم در چشم
دیگر نگاهی نیست
آرزو بی تو , خیالی بی رنگ
سنگ را دیگر قراری نمانده است بردل من
و یک لحظه , نام تو آتشی است به وسعت ابدیت
و من از اجبار در تنهایی خود
تکرار لبخند تو را زمزمه می کنم
باورم نیست , دگر شکوه های تو را نخواهم شنید
نخواهم شنید آیا ؟
قلب تو هنوز می تپد با درد
صدایت در گوش من نجوا می کند
آهی بی انتها
کاش پیش از این , می مردم
و دیگر قلب را نخواهم ستود
نخواهم گفت :
قلبی پر مهر.
(تابستان 85)
ماه بهار
خود را به سوی ماه افکنید حتی اگر به خطا روید میان ستارگان خواید نشست."براون"ماه من! وقتی که آمدی ، نیمرخم کامل شد.
دیگر از آوار سایه ها نمی ترسم،که شبم از امروز
به قدوم تو نور باران شد ! تاریکی را می شناختم
چرا که در دوری از تو در شبهای انتظار ، وجب
به وجب سیاهی را اندازه گرفته بودم و در پرتو
بدر دیدارت دریافتم که ترسها را ارتفاعی نیست!
ماه من! وقتی که آمدی دیدم که دریا از
اندیشه های پر مهر تو به جوش آمد ، و طبیعت
با آهنگ منور ورود تو خود را دوباره شناخت،
امواج به رقص در آمدند و مرغان دریایی در
آشیانه هاشان به آرامی خفتند . در زیر پرتو
مهتاب گونه ات قورباغه ها شکوه خود را خواندند
و در شگفت بودند که چرا هیچ کس از دیدن این
همه زیبایی حیرت نمی کند!!.
ماه من! وقتی تو آمدی،پرده پرده شب، به
سپیدی نزدیک تر شد و جیرجیرک ها به شوق
دیدارت ، قفل حنجره شان را گشودند و به یاد
جفت خود ، ترانه های عاشقانه سرودند … !
ماه من! وقتی تو آمدی دلم به رویت خندید!
اندوه تنهایی ام در زلال چشمه های نگاهت
خود را شست و سحر و جادوی حضورت مرا به یادم
آورد . را وقتی یافتم که همه حجره های دلم
به عطر نام تو معطر شدند و نفس نفس ،
حضورت را با دم و بازدم حس می کردم وبه
خاطره جان می سپردم ! تو در شبستان خیالم
نازل شدی ! طعم دعاهای اجابت شده ام بودی،
مثل نماز صبح ،اول روشنی و آغاز تبم بودی.
از پشت پرده لرزان اشکهایم ، دیدی که قابل
بودم پس به حریم خلوتم پا گذاشتی!
ماه من ! وقتی تو آمدی محتاج زیارت بودم
دلم هوای حرم داشت . روی حریر برف نازه بر زمین نشسته
پا گذاشتم تا از چشمهای ترم به
شوق دیدارت گل ببارم!!.............................
در معادله زندگی آینده هیچوقت با گذشته برابر نیست."آنتونی رابینز"
بهار دلتان سر سبز باد
دیروز آرزومند رویاهای ملموس
و امروز آرزومند لحظات دیروز
و فردا آرزومند نفس و زندگی
گویی نفسهایم از هم سبقت می گیرند
چشمان زنده ام نظاره گر فرسودگی کالبدم و
دل من نظاره گر کهنگی باطنم
ولیکن نخواهم خواست این تقلای عبث را
روح من رم شده است,پیاپی می خراشد این کالبد مرا
او را دگر این اندرز اثر نیست
زبان قدرت نظاره ی شیهه ی تیز او را ندارد
شکوه مرا لگد کوب می کند این شیهه
دیروز و امروز و فردا نخواهم خواست و دل به فرسودگی و تاریکی نخواهم داد.
دور نباید زد
چرا که توان از اندام گیرد , این تکرار بی تکرار بیمار
دور خواهم ریخت تصویری از هر آنچه کرده ام و تصوری از هر آنچه خواهم کرد.
احساسم بر این است که دل خونین مرا به تقارن برش زدند
تا تپشی هست , زخمی هم هست , چرا که تپش است که مجال ترمیم نمی دهد.
زمستان 87
امروز در تجربه ای والاتر از هر آنچه هست تمام خوب ها و بد ها را با هم ,در حصار دیواری به چشمان بی تحرک خود نثار کردم,
هیچ عذاب درونی مرا شماتت نکرد, حتی لحظه ای اندیشیدم که شاید حقیقت این است که نیست عذابی جز آنچه ذاتی سختگیر و بی رحم آنرا تجربه می کند, و آن تعبیریست به بدی .
من در انتظار روزهای بعدی آرام می گیرم,شاید خوب و بد دیگری را شرمگین از تجربه ی توانمند خویش سازم!
) زمستان 87 )